gri tuhaf

bir şekilde bana yanlış yolda olduğumu anlatmaya çalışıyor, perspektifimi kusurlu buluyor,aktarım tarzlarımdan hiçbirini benimsemiyor ve sürekli eleştiriyor, eleştirilmemi istiyor, içten içe yalnızlığımdan güç alıyor, mümkün olduğu kadar çok kalabalık karşıma çıkmayı tercih ediyor, umursamazlığımı acı bir biçimde cezalandırma özlemleriyle kavruluyor, fikirlerimin antikacısı olma tutkusu ile eskitmeye çalışıyor ağzımdan çıkanları, kendini kaptırdığı gürültüde benim de yitip gitmemi istiyor, çabalıyor, ağlıyor, duvarlara vuruyor kafasını, çürük dişlerinin verdiği acıyı derinden duyumsuyor, koşuyor, kaçıyor, bütün bunları bir çare sanıyor...