anakara'da kar yağıyor şu an

kış insanı olarak düşünürdüm kendimi hep eskilerde, artık daha bir zamansız hissediyorum, bir şekilde kendi gerçekliğimden güç alarak daha anlamlı hale getirebileceğime inanırdım şeyleri ve hayatı, bir zamanı olmalıydı, gelecekti o zaman, biliyor ve hissediyordum, bir zamanlar, nasıl desem, bu boş inanç artık can yakıyor sadece maziden bir hayalkırıklığı olarak, çoğu alkol avuntularına sığınıyorum, ama, olmuyor tabi, geçmiş gitmiş o zamanlar, eskisi gibi inanmıyor insan hiçbirşeye, inanamıyor, inandıklarının içini boşaltan bir yenik mantık silsilesi esir alıyor sizi yaş ilerledikce.
heyecanlarım vardı birzamanlar, sıcak tutarlardı hislerimi, kış soğuğunda bağrı açık arşınlardım insanın yenik yazgısının ispatı şehrin yalnız sokaklarını, yürüyüşlere çıkmıyorum artık, cam kenarı uzun okuma saatlerim vardı, bir bardak sıcak çay, kültablamda sönmeyen sigaram, hevesimi kaybettim artık, ince ince işlenmiş o zihinlerdeki zamandan bağımsız gezintiler daha bir yalnız hissettiriyor, korkuyorum bir daha ki karşılaşmamda bir tebessümle söyleyecek birşey bulamamaktan, sıradanlığın vazgeçilmez hafifliğinin kollarına bırakmak istiyorum kendimi, nafile bir çaba işte, kaçırmışım mutlu olabilmenin kolay yollarına adapte olabilme fırsatını...
yaş ilerledikce suskunlaşıyor insan...