Ertelediklerim biriktirdiklerimi sarıp sarmaladığında hapsolduğum köpük-kabarcık devinimini hiç yitirmeden sonsuzlukta salınırken içinde bulunduğum o komik çaresizlik gelip de çattığında …

Hatıralar iç içe geçerek kasıp kavurmaya başladığında tüm benliğimi bir ses halen kulaklarımda hatırlatmaya çalışırken sakin ol geçecek şimdi diye…

Uyku kendini hatırlatırken sinsi sinsi kapatırken önce göz kapaklarımı sonra araya girmeye çalışırken bulduğumda onu bilincim ve hiçlik ortasında bir yerlerde…

Her zaman bulamam kontrolü tekrar ele geçirecek gücü kendimde…

İşte ne zaman öğrendiğimi bilmediğim bir savunma hal-durum-biçimine dönüşür beynimdeki bütün elektriksel aktivite bu durumda…

Silerim…

Siliyorum…

Bu yüzden…