her türlü olumlu olasılık güneşin kavurucu sıcaklığında heba olurken balçık topraktan her an başka bir saçma sapan özürlü çiçek doğuyor halen adına dünya dediğimiz şu top kürede..

telaşlarını yarıştıran çocuklar yatıştıramıyorlar varlıklarıyla ebeveynlerinin histeri karnavalını..

palyaçolar zafer şarkılarını söylüyorlar boknehiri sokaklarda
orospular ah nerde o eski günler ağıtlarını yakıyorlar çarpık balkonlarında
bir doru at koşuyor, çıldırmış, dişlerinin arasında yularım
kuşlar çoktan terkeylemiş kara kentleri
her sokak başında bir postacı sallanıyor
katliamdan kapıcıları sorumlu tutuyorlar

yaşasın öldü felsefe naraları gençliğin yeni marşının nakaratı
kendi özdeğersizliğini her şeye yaymakta kuşatmakta sarıpsarmalamakta belki de hiç bu kadar başarılı olmadı ademevladı daha önce
yeter dur diyen nihilizmi götünden anlayanlar diyarında
en makbülü anlayamayacak kadar korkmak
ağlamaktansa kör olmak
bilmektense tüketmek
sevmektense yok etmek
paylaşmaktansa çalmak
çözmektense inkar etmek

işte;

bu durumda, kimileri standardize edilmiş kendinden geçme biçimlerinden birinin içinde hapsolmakta buluyor çareyi
kimileri kafasını bilimin en son buluşu o çok özel kum havuzlarına gömmekte kafalarını
kimileri kan dolaşımını bir şekilde sonlandırmakta
kimileri kendi bok çukurunu olası tek onurlu yitiş olarak görüp bunu pazarlamanın çeşitli yollarını aramakta..

kimileri ise,
daha ne olup bittiğini anlayamamış akvaryumdaki balık
güzellik ve anlam tarafından terk edilmiş olmanın metafiziksel çözümlemeleri içinde boğulmuş
kendi mağrasında üşüyen korkan kibirli aç çocuk masalının kahramanı pozlarında küstah surlar örmekle meşgul kendi çevresine

veya daha basit bir ifade ile kendi bokunu kurcalamakta
..

mümkün mü böyle bir durumda o sesi duymak?

gelin çocuklar cennetin kapısı bu tarafta..