insanlar farklı yalnızlıkları oynamaya çalıştıkca, ego çukurlarında nefes alamaz hale geliyorlar .

hiçkimse unutulmak istemiyor ama unutuş bir kültür artık, tüketim toplumu öncelikle kendi çocuklarını tüketiyor, net bir görüntü kimsenin dimağında oluşmuyor ..

farklı buluşlar farklı bakışlar ve fark fark fark farrrrrrrrrrrrk !

çocuklara hecelerden önce içi boş idealar aşılanıyor, önce göstereni ve gösterdiği olmayan kelimeler, tek tek, sabırla kazınıyor hayal dünyasının o manadan yoksun huzurlu dünyasına, sonra da hepsini unutmak yaşatılıyor daha nefes almasına izin verilmeden ..

insan çaresiz ?

insan umutsuz ?

birçok çözüm birçok çare var, her sokağa çıktığınızda görebilirsiniz herhangi birini, ama korkmadan yüzleşebilir misiniz en azından bir tanesiyle ?

direniş devam ediyor ...

en son insan ölene kadar devam edecek de, çünkü ...

bir biz var bizde bizden içeru ..

sayısız kombinasyonun bir tür dengesi olarak bakarsanız kültür dediğimiz şeye, açılımlarının da sonsuz olacağına ikna olabilir, kontrolü elinize alır, şöyle derin bir nefes çeker, pılınızı pırtınızı toparlar, daha çok olasılık tanımak-bilmek ister, atılırsınız hayat denen şeye, korkmadan artık, tadarak artık, mesela ..

peki bu mudur benim yaptığım ?

hayır .

ben sanırım fazlasıyla olasılık üretme alışkanlığına sahibim, birine alışmadan daha, bir başkasına geçebilirim, işte bazen bu geçişlerin sayısı ve hızı arttığında, kafayı yerim, toparlamak zor olur ..

bir başka deyişle gün içinde kafam burada olduğundan daha karışık olur ..

dolayısıyla "sağlıklı " kararlar veremem genellikle, tutarsızımdır ..

burada ise bir balon yaratıyorum kendime, giriyorum içine, time proof, yazınsal uzamın içinde bir dünya buluyorum kendime, kimi sessiz, kimi karnaval, kimi siyah beyaz ..

ama çoğunlukla aynı huzursuzluk ve dahi mutsuzluk içinde buluyorum kendimi yatakta, uyuyuvermek üzereyken ..